Wanneer ik met mijn hond uit wandelen ga, en er vindt een hondenbegroeting plaats (mijn hond duikt rechtstreeks in een vreemde hondenkont en visa versa) heeft mijn lobbes na afloop altijd zo'n fier, zelfverzekerd loopje.
Deze ochtend ontmoetten we de bakkersvrouw en haar poedel.
Na wat gesnuffel her en der en wat opmerkingen over de weersverwachting, liepen we allemaal monter verder.
'Kun je me niet een paar tips geven waarmee ik een roman kan schrijven?' vroeg de cliënte. Ik zag de cliënte voor het eerst. Ze had al menig schrijfcoach versleten wist ik, dat had ze gedeeld in ons mailcontact.
Het was warm in mijn coachruimte maar de cliënte droeg een hooggesloten winterjas en hippe bontlaarjes. Zweetdruppels parelden op haar voorhoofd. 'Waar wil je over schrijven?' vroeg ik. 'Hier heb ik dus geen tijd voor,' zuchtte ze, 'ik hoopte dat jij anders was.'
Ik deed mijn ogen dicht.
zeg NEE tegen TE veel reerug en konijn,
zeg NEE tegen TE lang aan tafel zitten en mateloze schranspartijen,
zeg NEE tegen jezelf NIET uitspreken,
zeg NEE tegen geweld,
zeg NEE, zeg NEE, zeg NEE, tegen kerstjurken en pakken die te strak zitten,
zeg NEE tegen ONZIN-CONVERSTATIE gelardeerd met sentimentele kerstgedachten,
zeg NEE tegen opdringerigheid en NEE tegen zij die ONGEVRAAGD met hun fikken aan je zitten,
zeg NEE tegen dure kerstcadeaus die – door kinderen? – voor een habbekrats werden gemaakt,
zeg NEE tegen armoede, ondervoeding, verwaarlozing en zeg NEE tegen eenzaamheid,
maar zeg vooral ook … JA
Per dag voer ik doorgaans twee coachingsgesprekken. Tussendoor, om mezelf te op te laden, luister ik naar muziek en ik lees. Zo verorberde ik vandaag een deel van 'Red ons van de dichters' van Menno Wigman. Daarin kwam ik deze prachtregel van M. Vasalis tegen:
'Diep uit mijn jeugd, waarover nooit een doodsbericht
gekomen is, maar die is zoekgeraakt, vermist
komt dit gevoel'
In de kantlijn schreef ik: “Het vermogen af te dalen naar wie we in essentie zijn, onze oerdromen, verlangens, landschappen, angsten, als ook de opgedane littekens, helpt ons richting te bepalen binnen de overrompelende complexiteit van leven.”
Omwille van bovenstaande probeer ik als coach mensen dichterbij zichzelf te brengen o.m. om van daaruit gedragscodes te ontcijferen en desgewenst te doorbreken. Eén manier om dat te bereiken is door contact te maken met jezelf als kind. Wil je het proberen?
… neem een jeugdfoto van jezelf. Kijk goed naar het kind en sluit je ogen. Wat neem je waar? Wie is hij/zij? Welk gevoel roept ze op? Waar is ze? Wat doet ze? Heeft ze iets nodig?
Alles wat je waarneemt is goed, probeer er geen oordeel over te hebben of er meteen betekenis aan te ontlenen, ontmoeten, kennismaken is genoeg.
Als je in de toekomst nu nog eens voor een lastige beslissing staat, sluit dan opnieuw je ogen en denk aan dit kind. Misschien werpt zij/hij een heel ander licht op de zaak :)
Wil je meer weten over mij en Roca Coaching?
Bel of mail voor een gratis kennismaking: 06-16852729,
*M. Vasalis dichteres en psychiater (1919-1998)
*Menno Wigman, dichter, schrijver (1966-2018)
Letzten Endes kommt es nur auf den Wahrheitsgehalt der Lüge an (uiteindelijk komt het op het waarheidsgehalte van de leugen aan). Thomas Bernhard
In een van mijn laatste posts op social media, een kort verhaaltje met de titel Scully en het licht, vertelde ik dat er een toneelstuk van mij was afgewezen. Toen ik in plaats van complimenten vooral steun emoticons kreeg (een smiley omklemt een hartje), begreep ik dat mijn verhaal door mijn lezers (te) letterlijk was genomen.
Mijn afgelopen week was een taaie; ik had werk, een toneeltekst, bij mijn opdrachtgever ingeleverd waar nog van alles aan rammelde terwijl ik dacht dat het geweldig was. O.M.G. De kritiek trof me als een mokerslag. Niet het feit dat het werk af werd gekeurd als wel dat ik, blind, dat niet had aan zien komen raakte me. Ik tuimelde achterover en belandde in een nachtmerrie: 'Ik kan niks! Ik weet niks! Ik kan mezelf niet eens beschermen!' galmde het in mijn diepste diepte.
