Ze zaten op de grond in een portiek, ik kende hen van het losloopgebied. Bladeren dansten wild en de wind rukte aan hun haren. Eén blik was genoeg, de hond begon te blaffen en zijn baasje rende op me toe.
“We wachten al twee uur,” snikte het kind, “m'n moeder is boodschappen doen, maar omdat Snowie en ik onder de modder zitten moeten wij buiten wachten.” “Is ze wel vaker lang weg?” vroeg ik, om de situatie in te schatten.
Als coach was ik erin getraind mensen vooral zélf oplossingen te laten bedenken maar in dit geval kon een beetje advies, dacht ik, geen kwaad. “Heb je misschien een huissleutel of een telefoon?” vroeg ik. De jongen schudde zijn hoofd. “Mijn moeder houdt niet van telefoons maar mijn vaders nummer,” zei hij stellig, “dat ken ik uit mijn hoofd.”
De jongen belde met mijn telefoon zijn vader en al snel werden we teruggebeld. De moeder, ze heette Dolores, zou er over tien à twintig minuten zijn. Ik vroeg of de jongen misschien een chocomelk lustte.
We gingen zitten in het cafe met het raam dat uitzicht bood op de portiek. De honden snuffelden aan elkaar en de jongen en ik speelden galgje. Voor we naar binnen waren gegaan had ik een pen en papier uit mijn tas opgediept en het ventje voorgesteld een briefje voor zijn moeder achter te laten. Mijn tekstvoorstel was als volgt (van coachen en alles wat daarmee samenhing zou die ochtend toch niks meer komen).
Lieve mama, Snowie en ik hebben het koud. We zijn met iemand iets gaan drinken om op te warmen. Wacht je even?
Vanachter mijn cappuccino keek ik naar de jongen die met zijn tong tussen zijn lippen de laatste lijnen van het poppetje dat aan de galg hing tekende. Nog even en ik zou vallen.
Ik voelde in mijn zak, “voor je moeder,” zei ik, en ik gaf hem mijn coaching voor creatievelingen kaartje. De witte hond legde zijn kop op mijn schoot en even leek het alsof hij me een knipoog gaf.
www.rocacoaching.nl