Letzten Endes kommt es nur auf den Wahrheitsgehalt der Lüge an (uiteindelijk komt het op het waarheidsgehalte van de leugen aan). Thomas Bernhard
In een van mijn laatste posts op social media, een kort verhaaltje met de titel Scully en het licht, vertelde ik dat er een toneelstuk van mij was afgewezen. Toen ik in plaats van complimenten vooral steun emoticons kreeg (een smiley omklemt een hartje), begreep ik dat mijn verhaal door mijn lezers (te) letterlijk was genomen.
Mijn afgelopen week was een taaie; ik had werk, een toneeltekst, bij mijn opdrachtgever ingeleverd waar nog van alles aan rammelde terwijl ik dacht dat het geweldig was. O.M.G. De kritiek trof me als een mokerslag. Niet het feit dat het werk af werd gekeurd als wel dat ik, blind, dat niet had aan zien komen raakte me. Ik tuimelde achterover en belandde in een nachtmerrie: 'Ik kan niks! Ik weet niks! Ik kan mezelf niet eens beschermen!' galmde het in mijn diepste diepte.
De teckel lag futloos op de hete stenen. Was hij bewusteloos? Drie meter verderop stond zijn baasje, zonder enige overtuiging aan een lange, diervriendelijke hondenriem te trekken. Het hondenlijfje schokte.
We wachtten.
Buiten werd het donker én gevaarlijk. Jongens in trainingspakken, – als paddestoelen schoten ze uit de grond – , cirkelden rondom onze auto. Steeds weer vroeg mijn vader of we de vergrendeling van de deuren wel ingedrukt hadden. Stokbroodkruimels, onderweg hadden we hotdogs met loeischerpe mosterd gegeten, prikten in mijn benen.
Van de vakantie in Bordeaux herinner ik me vooral de muggen. En de naaldbomen waar we onderdoor liepen om bij het strand te komen. De Afrikanermannen, 'cacahouète, cacahouète!' die gesuikerde nootjes en blikjes verkochten.
Ik herinner me hoe we in een Parijse buitenwijk naar een parkeerplek zochten. Twee nachten zouden we bij Mohammed logeren om dan, met hem, door te reizen naar een camping in Bordeaux. Achter onze Peugeot 204 hing de aanhangwagen van de slager; tot mijn vader het ding overnam was hij gebruikt voor vleestransport.