We reden door het Spaanse landschap in een huurauto die tot de nok toe gevuld was met kleden, serviesgoed en stoelen. Regen sloeg tegen de voorruit.
Mijn man tuurde het wegdek af. Door alle nieuw aangeschafte spullen kon hij ternauwernood nog schakelen. Ik had een antieken, marmeren vijzel met uitgehouwen steenbokjes op mijn schoot. Het was al laat.
Dat de Havik, - zo noemden we de antiekhandelaar die voor de Russen naar Spanje kwamen nog slager was-, ons opnieuw al onze poten had uitgedraaid, wisten we. We waren nu eenmaal naïef. En we hadden haast. Na de zomer moest en zou ons prachtige retraite oord met yoga, coaching en zwembad draaien. Tijdens dit bezoek waren we van plan de knusse woonkeuken in de verf te zetten en onze Spaanse contacten aan te halen. Zo zouden we Eusebio ontmoeten, een locale boer die samen met zijn zonen in ruil voor onze oogst onze olijfgaard zou gaan onderhouden.
De sfeer in de auto was gespannen. Een aantal weken geleden hadden golven van wel veertien meter een deel van de Catalaanse kust weggeslagen. De mensen uit de omliggende dorpen hadden met boten door de straten gevaren. “Als ons huis deze storm heeft doorstaan hoeven we nooit meer bang te zijn,” zei mijn man. Toen het nieuws, over de kapotgeslagen kust en over De Ebro die buiten zijn oevers was getreden, ons net bereikt had, had hij nog uitgeroepen dat dit nou precíes was waarom hij zo vaak op de rem trapte. ”Jij altijd met je exotische avonturen!”
In de verte zagen we het witte dorp met zijn lichtjes en de smalle straten, daarachter tekenden de bergen zich af. Het werd steeds stiller in de auto. Plots remde mijn man en we schoten naar voren. Een niet te duiden dier vloog voor ons de weg af. Was het een kat? Een hond? Ik keek omhoog en staarde naar een hemel vol sterren. “Leven is bewegen,” mompelde ik. En met een stem die aan kracht won, “leven is je dromen najagen.”
“Soms wilde ik dat je nooit met dat coachen begonnen was,” zuchtte mijn man, en hij startte de auto.
www.rocacoaching.nl