De kikker zat bij het zwembad, hij was groot en groen. Nu waren we er inmiddels aan gewend dat alles in de natuur hier groter was dan in Nederland (de sprinkhanen, de bijen). Maar dit dier was gigantisch en leek mede door zijn koninklijke houding, regelrecht uit een sprookje te komen. “Jezus!” gilde mijn dochter, en ze wees naar het groene monster.
“Die droeg net zulke sandalen als papa,” gromde haar broer, die zich nu al een hele zomer ergerde aan het schoeisel van zijn vader.
Mijn man keek naar mij, wat moesten we doen? We wilden graag close-to-nature zijn, daarom waren we hier, maar met dit type amfibieën durfde ik het zwembad niet meer in. “Je moet hem optillen pap!” krijste mijn dochter, “en buiten ons hek zetten!” Mijn man trok zijn tuinhandschoenen aan.
Wat volgde was het type achtervolging dat je wel ziet in stomme films, bijvoorbeeld Laurel and Hardy, waar de dunne (de kikker) rare sprongen maakt en de dikke (mijn man) graait, klauwt en misgrijpt. Mijn kinderen en ik deden ons best om niet te lachen. Tot mijn man struikelde en viel omdat het bandje van zijn sandaal knapte. Wij gierden en de kikker, die hipte voor zijn leven, ontsnapte.
's Avonds na het eten, we likten de restjes crème Catalan van onze lippen, zei mijn middelste, “stel nou pap, dat die kikker ook vader is en een gezin heeft.” Het werd akelig stil. “En dat zijn vrouw en kinderen hem nu kwijt zijn,” fluisterde mijn dochter, bijna in tranen. Mijn man vloekte, het schemerde al, desondanks wapende hij zich, -nog stram van het vallen-, met een emmer. De kinderen pakten de zaklamp, en zo trok het viertal opnieuw de tuin in. Ik ontfermde me over de afwas en zette de radio aan: er waren voor de Griekse kust opnieuw tientallen vluchtelingen de zee in gekieperd.
Later toen ik mijn dochtertje naar bed bracht, vertelde ze mij hoe zij de kikker had gevonden en op zijn oude plekje had vrijgelaten. “Dat is een heldendaad,” zei ik, en kuste haar voorhoofd.
“Kan het zo zijn dat je soms beter beest dan mens bent?” Ik schrok me rot! Waar kwam die stem vandaan?
Op de vensterbank zat de kikker me met zijn bolle ogen aan te staren. In paniek keek ik naar mijn dochter, had zij het ook gehoord? Maar zij had haar ogen dicht en leek al bijna te slapen. Op mijn tenen verliet ik de kamer en deed het licht uit