Mijn hond en ik liepen in de schemering langs de kade. Plots stond hij stil. Hij verzette geen poot meer. In de verte ontwaarde ik een Dwergschnauzer.
Als mijn hond een loops teefje ruikt versteent hij, om vervolgens op het dier af te rennen, zijn snuit in haar te steken en - als hij de kans krijgt - op haar te springen.
De Dwergchnauzer, een hondenras dat drie slagen kleiner is dan de mijne, schatte de situatie rap in en wilde zich uit de voeten maken. Maar de eigenaresse, een potig vrouwmens, greep het dier bij de nekband om het vervolgens met haar kont, boven de snuit van mijn reu te houden.
“Laat jij eens even aan je ruiken,” zei ze.
Terwijl mijn hond snuffelde en likkebaardde, en de Schnautzer tegenstribbelde, tuurde de vrouw gelaten over het donker wordende water.
“Zo, weer klaar,” zuchtte ze vermoeid toen ze de hond terug op straat zette; alsof dit nu eenmaal was wat je als vrouw en teef van het leven kon verwachten.
Met gebogen hoofd verdween het tweetal in het duister, beduusd bleef ik achter. Aan de andere kant van de kade kwam een poedel aangetippeld. Mijn hond piepte en kwijlde. De poedel ging gewillig op haar rug liggen.
Ik moest aan MeToo en dickpics denken.
“We hebben nog een lange weg te gaan,” zei ik tegen een willekeurige passant.