Ik had al vaker een poging gedaan om hem te vinden. Speciaal daartoe had ik een Facebookaccount aangemaakt. 'Dear stranger, could you perhaps help me? Cher inconnu, pourriez-vous peut-être m'aider? Beste onbekende, zou u mij kunnen helpen? ik ben opzoek naar …' In mijn wanhoop stuurde ik mijn berichten de hele wereld over, maar van mijn woestijnjongen geen spoor.
Ontmoedigd belde ik De Vreugdezaaiers*, de organisatie die onze kennismaking destijds mogelijk had gemaakt. Maar ook zij konden mij niet helpen. Er bestonden toen nog geen computers, legden ze uit, dus van Mohammed's gegevens was niets bewaard gebleven.
In de jaren die volgden dacht ik nog vaak aan Mohammed. Als er aanslagen waren in Parijs, tijdens de banlieue-opstanden. Zou hij nog steeds in die pauperflat wonen en over het balkon plassen? Was hij, net als vele anderen jonge Algerijnen, geradicaliseerd? Zou hij naar zijn geboortedorp zijn teruggekeerd?
De allereerste keer dat ik hem zag stond hij met een twintigtal andere Frans-Algerijnse kinderen in de stationshal van Brussel, bijeengehouden door een touw. Opdat ze niet kwijt zouden raken. Onder de vleugels van een paar nonnen waren ze met de trein uit Parijs gekomen. 'Ik hoop dat die van ons is,' fluisterde mijn moeder. En ze wees naar een schattig ventje met een groene snottebel aan zijn neus. Ze doelde op Mohammed.
Op de achterbank van onze Peugeot 204 weigerde het joch me aan te kijken. Van al mijn speelgoed had ik expres twee exemplaren meegenomen maar hij staarde stuurs naar buiten. Toen we later aan de stamppot zaten staarde hij nog steeds. Naar de tafel, naar de grond. In bed huilde hij.
Pas toen we dachten dat hij nooit meer zou gaan slapen werd de vrouw van de onderwijzer, de enige in het dorp die een beetje Frans sprak, erbij gehaald. In een verregende konijnenbontje met daaronder haar pyjama, hing ze druipend boven Mohammeds bedje (buiten regende het pijpenstelen). 'Bonsoir ma petite! Comment tu tappelles? Pourquoi tu pleurer? Ce n'est pas necessaire!' Mijn nieuwe broertje gilde. Dat was de eerste keer dat ik Mohammed begreep.
De volgende dag … (let op! Over 1, 2, wellicht 4 weken volgt deel 2 :)
*De vreugdezaaiers, nu Joy for Kids vzw, is een organisatie die destijds o.m. de opvang organiseerde van vakantiekinderen uit Parijs in Nederland en België.
Naast levens- en loopbaancoaching voor creatievelingen biedt Roca schrijfcoaching. Je kunt begeleid worden bij een specifiek project. Daarnaast kun je gecoacht worden omdat je bijvoorbeeld last hebt van onzekerheid, gebrek aan structuur, keuzestress of een writer's block. Natuurlijk kun je ook schrijfcoaching nemen simpelweg omdat je met meer inspiratie, kennis en/of zelfvertrouwen wilt gaan schrijven of omdat je behoefte hebt aan een sparringpartner