Twee weken geleden ging ik met een vriendin wandelen in de duinen. Omdat zij tot de corona-risicogroep behoorde was ze maanden niet buiten geweest.
Korte verhalen
Daar zijn ze dan, de genomineerde stukken!
De spullen wachten net als ik: de witkanten lakens; de nachtblauwe handdoeken; mijn jurken die, omdat ze te kort, te strak of te oud zijn, niet meer door mij gedragen worden; de oude hangmat uit Zuid-Amerika; de badslippers, de duikbrillen. Alles wacht in de kleine kamer in de nok van ons huis.
Ik kan uren dwalen door de supermarkt. Niet omdat ik dat fijn vind, ik blijf gewoon oneindig lang bij elk schap hangen. Vaak loop ik weg met lege handen, -wat moet ik kiezen?! Of ik neem precies het verkeerde (het dure, overbodige, het lelijke) mee naar huis.
We reden door het Spaanse landschap in een huurauto die tot de nok toe gevuld was met kleden, serviesgoed en stoelen. Regen sloeg tegen de voorruit.
Ze zaten op de grond in een portiek, ik kende hen van het losloopgebied. Bladeren dansten wild en de wind rukte aan hun haren. Eén blik was genoeg, de hond begon te blaffen en zijn baasje rende op me toe.