We wachtten.
Buiten werd het donker én gevaarlijk. Jongens in trainingspakken, – als paddestoelen schoten ze uit de grond – , cirkelden rondom onze auto. Steeds weer vroeg mijn vader of we de vergrendeling van de deuren wel ingedrukt hadden. Stokbroodkruimels, onderweg hadden we hotdogs met loeischerpe mosterd gegeten, prikten in mijn benen.
Van de vakantie in Bordeaux herinner ik me vooral de muggen. En de naaldbomen waar we onderdoor liepen om bij het strand te komen. De Afrikanermannen, 'cacahouète, cacahouète!' die gesuikerde nootjes en blikjes verkochten.
Ik herinner me hoe we in een Parijse buitenwijk naar een parkeerplek zochten. Twee nachten zouden we bij Mohammed logeren om dan, met hem, door te reizen naar een camping in Bordeaux. Achter onze Peugeot 204 hing de aanhangwagen van de slager; tot mijn vader het ding overnam was hij gebruikt voor vleestransport.
De volgende dag, ik werd wakker en dacht meteen aan Mohammed. Ik rende naar zijn kamer maar trof een leeg bed met in het midden een donkere vlek. In de schemerige ruimte, de gordijnen waren dicht, deed ik mijn werk als spoorzoeker. Ik snuffelde in de goedkope koffer, ik liep naar het beslapen bed; naast de geur van urine inhaleerde ik een mengeling van zoete frituur en vreemde kruiden.
Ik had al vaker een poging gedaan om hem te vinden. Speciaal daartoe had ik een Facebookaccount aangemaakt. 'Dear stranger, could you perhaps help me? Cher inconnu, pourriez-vous peut-être m'aider? Beste onbekende, zou u mij kunnen helpen? ik ben opzoek naar …' In mijn wanhoop stuurde ik mijn berichten de hele wereld over, maar van mijn woestijnjongen geen spoor.
Ik had die dag geen coachingsgesprekken, het was maandag. Maandag betekende achterstallige administratie, mijn dochter uit school opvangen, verteren dat het weekend voorbij was en drie hondendiensten draaien (de ochtendwandeling, de lunchwandeling en de wandeling in de vroege avond). Ik was die ochtend met moeite mijn bed uitgestapt.
